Optymalne i krytyczne dawki humatu potasu i humatu sodu

Uzasadnienie optymalnych i krytycznych dawek humatu potasu i humatu sodu.

Jeśli zgodnie z naszą hipotezą przy optymalnym stężeniu roztworu wodnego powstają najlepsze warunki do wnikania humatu do roślin, to optymalna dawka jest bardziej związana z optymalnym stężeniem humatu w osoczu międzykomórkowym i wewnątrz komórek roślinnych .

Wyniki uzyskane przez Agro.Bio i współpracowników można w przybliżeniu interpretować w następujący sposób: przy całkowitej zwilżalności liści stosunek zredukowanej grubości warstwy roztworu humusowego na powierzchni liścia do grubości liścia przy optymalnym stężeniu roztworu powinien wynosić 1 :10 - 1:20 pod warunkiem całkowitego wchłonięcia tej kliszy. Przy takim stosunku objętościowe stężenie humatu w osoczu międzykomórkowym i wewnątrz komórek będzie po prostu równe wartości uzyskanej za pomocą NMR.

Bardzo ważne dla zapewnienia wysokiej skuteczności działania humusów jest zrozumienie faktu, że w małych dawkach poprawiają one odżywianie, przyspieszają wzrost i rozwój roślin, zwiększają ich odporność na stres, iw oczywiście dużych dawkach prawie zawsze hamują rozwój roślin.

Pomiędzy brakiem a nadmiarem humatu zawsze istnieje optymalna dawka, przy której pozytywny efekt działania humatu jest szczególnie wyraźny. Optymalna dawka odpowiada spożyciu, przy którym obserwuje się maksymalny efekt skumulowanego działania humatu na roślinę. Dotyczy to wielu innych stymulatorów wzrostu i składników odżywczych. Na przykład doskonała heteroauksyna korzeniotwórcza w stężeniu 0,06 g/l sprzyja wzrostowi systemu korzeniowego wielu roślin, natomiast w stężeniu 0,6 g/l niszczy chwasty i liście drzew, tj. wykazuje właściwości herbicydowe. Wszyscy rolnicy doskonale zdają sobie sprawę z „odleżyn” pszenicy w miejscach przypadkowo rozsypanych, a następnie niedbale zebranych nawozów.

Do dolistnego dokarmiania zbóż zalecamy optymalną jednorazową dawkę 16,5-24 g/ha w przeliczeniu na 100% suchej AI przy czterech aplikacjach w sezonie. Obecnie, biorąc pod uwagę zwiększone nasłonecznienie, zubożenie gleby i inne czynniki, dawka ta może być niewystarczająca i należy ją zwiększyć do 50–80 g/ha, aw niektórych przypadkach do 100–500 g/ha.

Mogą występować znaczne różnice w optymalnej dawce dla różnych kultur. Ponadto spożycie humatu podczas dokarmiania dolistnego powinno być uzależnione od sposobu aplikacji na rośliny oraz właściwości samego roztworu. Przy dużych kroplach znaczna część roztworu może spłynąć na ziemię, a przy bardzo małym rozpyleniu część roztworu może odparować przed dotarciem do liści lub zostać porwana przez wiatr.

Optymalne dawki humatu w glebie w postaci suchej lub podczas nawadniania określa się zarówno poprzez zapewnienie aktywności życiowej roślin i mikroorganizmów glebowych, jak i zachowanie naturalnej struktury gleby.

Po przeanalizowaniu ponad trzydziestu broszur reklamowych preparatów humusowych opublikowanych w Internecie, staraliśmy się dokonać pewnych uogólnień na temat proponowanych dawek. Niestety większość prospektów nie zawierała pełnych informacji, ponieważ nie podano ani zawartości składnika aktywnego, ani dawki. Jednak według 9 prospektów emisyjnych udało się uzyskać niezbędne dane. Wszystkie uzyskane informacje podano w odniesieniu do 100% DV i dawek w kg/ha. Okazało się, że zalecane dawki różnią się dziesięciokrotnie: przy oprysku dolistnym od 0,17 do 3,4 kg/ha, przy oprysku korzeniowym od 1,12 do 12 kg/ha.

Dawki krytyczne w praktyce odpowiadają kosztom, przy których notowana jest granica pojawienia się statystycznie istotnego pozytywnego efektu (dolna dawka krytyczna) oraz granica początku zahamowania wzrostu i rozwoju roślin (górna dawka krytyczna).

Ustalono optymalną zawartość próchnicy w glebie, przy której oddychanie roślin jest wzmożone i znacznie przewyższa kontrolę oraz górną granicę dawki krytycznej, której przekroczenie prowadzi do pogorszenia oddychania. Według autora dawka optymalna wynosiła 250 mg/l gleby, a dawka krytyczna 350 mg/l. Pod względem DV wskazane dawki odpowiadają 60 i 85 mg/l gleby. Niestety dane te nie pozwoliły nam określić dolnej dawki krytycznej. Z własnych obserwacji wynika, że według DV wartość dolnej dawki krytycznej wynosi 30 mg/l. Interpretując te dane należy wyjść z faktu, że optymalne i krytyczne dawki humatu wprowadzane do gleby mogą się znacznie różnić w zależności od rodzaju i składu gleby, dlatego każdorazowo muszą być dobierane empirycznie. Oprócz,

Aby przeliczyć wartości objętościowe optymalnych i krytycznych dawek humatu uzyskanych powyżej na hektar powierzchni gleby, konieczne jest wprowadzenie modelu penetracji humatu z powierzchni gleby w głąb lub modelu mechanicznego mieszania humatu z glebą (na przykład podczas orki). W szczególności, zakładając równomierne stężenie substancji humusowych na objętości gleby o głębokości 0,2 m, na podstawie przedstawionych powyżej danych otrzymujemy dawkę optymalną około 90 kg/ha, dolną i górną dawkę krytyczną 30 i 120 kg/ha, odpowiednio.

W rzeczywistości większość gleb zawiera już pewną ilość substancji humusowych i nie jest konieczne dodawanie całej wskazanej dawki, a jedynie brakującą różnicę. Dlatego optymalne (lub wystarczające) dawki humusu doglebowego mogą być znacznie mniejsze i według naszych danych mieszczą się w przedziale 2–25 kg/ha. Dla gleb stosunkowo zasobnych w próchnicę (6% i więcej) dawka humatu mieści się w przedziale 2-5 kg/ha, dla gleb o zawartości próchnicy 5-6% - 5-8 kg/ha, 3-5% - 10-12 kg/ha, poniżej 3% - 12 - 25 kg/ha.

Jeśli uzupełnimy eksperymentalne krzywe A.V. Trusewicza do zerowego poziomu zawartości próchnicy dodanej do gleby, to my, podobnie jak w przypadku stężenia roztworu, ponownie dojdziemy do wyraźnego maksimum, po prawej i lewej stronie którego wynik działania będzie dużo gorzej.

W przypadku wprowadzania humatu do gleby w postaci suchej (proszek lub granulat) lub podczas nawadniania, a także w wyniku nierównomiernego wymieszania w objętości gleby, może pojawić się kwestia jego lokalnego stężenia i modelu migracji ze stref wzmożonej lokalnej wymagana będzie koncentracja do stref o niewystarczającym stężeniu.

Powyższe dawki optymalne do stosowania dolistnego i doglebowego różnią się od siebie co najmniej o dwa rzędy wielkości. Tak duża różnica wynika z odmiennych zadań, odmiennego mechanizmu działania humusu oraz odmiennych wzorców jego pobierania przez rośliny. Decyduje to o wyborze technologii przetwarzania, zarówno gleby, jak i roślin. W szczególności wprowadzanie humusów do gleby jest najbardziej racjonalnie łączone z innymi rodzajami przetwarzania. Najwygodniejszym sposobem jest wspólne stosowanie humusu z nawozami mineralnymi. Poniżej w specjalnym dziale pokażemy, że stosowanie takich mieszanek oprócz kondycjonowania gleby ma szereg istotnych zalet. W tym przypadku szczególne wymagania muszą być nałożone na preparaty humusowe - wielkości cząstek muszą być współmierne do granul nawozów mineralnych,

W przypadku zabiegów dolistnych humusy stosuje się podczas podlewania roślin, jeśli pozwala na to technologia lub w połączeniu z zabiegiem pestycydowym.