Siarka (S) jest obok fosforu i azotu ważnym makroelementem w żywieniu roślin.

Siarka (S) pełni rolę ważnego makroelementu w żywieniu roślin na równi z fosforem i azotem. Siarka jest składnikiem białek, w szczególności niezastąpionym składnikiem aminokwasów (cystyny, cysteiny, metioniny) i fitohormonów, bierze udział w procesach metabolicznych, czyli biosyntezie białek, w procesach redoks, wpływa na funkcjonowanie aktywności enzymów hydrolitycznych, syntezę węglowodanów, zwiększa intensywność przyswajania, bierze udział w podziale komórkowym organizmu roślinnego, bierze udział w tworzeniu chlorofilu podczas przenoszenia elektronów przez białka żelazowo-siarkowe podczas fotosyntezy, korzystnie wpływa na powstawanie bakterii brodawkowych podczas wiązania azotu, pomaga w tworzeniu tkanek młodych liści, organów generatywnych (zwłaszcza nasion), wchodzi w skład witamin (tianina, biotyna, grupa B), poprawia odżywienie w makro- i mikroelementy (azot, fosfor, potas,

W glebie siarka występuje w szczątkach organicznych roślin i próchnicy (w tej postaci jest niedostępna dla organizmu roślinnego), jest niezbędna do przemian siarki w kierunku mineralizacji z udziałem mikroorganizmów, ale proces ten w środowisko glebowe jest zbyt powolne, a główna część siarki jest adsorbowana przez glebę z atmosferą (SO2) i opada wraz z opadami atmosferycznymi. Konieczne jest nawożenie upraw rolniczych siarczanami, które zawierają siarkę i są połączone z innymi głównymi substancjami i są najbardziej dostępne dla rośliny (zawartość siarki wynosi 10–25% ogólnej ilości). W przypadku upraw warzywnych zapotrzebowanie na ten pierwiastek jest dość znaczne, w szczególności pomidorów, cebuli, czosnku, selera, różnych odmian kapusty, rzepaku, słonecznika, lucerny, koniczyny, grochu, soi, ziemniaków, a rośliny owocowe i jagodowe oraz zboża potrzebują siarki w małych ilościach. Nie zaleca się łączenia siarki z krzemem.

Niedobór siarki:przy niedostatecznej ilości siarki na młodych liściach powstaje bladozielony kolor (zewnętrzne objawy są podobne do niedoboru odżywiania azotem (chociaż na starych liściach obserwuje się zmiany spowodowane brakiem azotu)), po pewnym czasie zmieniają kolor żółkną, nabierają czerwonego odcienia (następuje gromadzenie się antocyjanów), a później obumierają, wśród przedstawicieli rodziny kapustowatych (liście stają się długie, wąskie), psiankowatych (mają małą średnicę łodyg, które stają się zdrewniałe, twarde), aster (słonecznik - tworzy małe kwiatostany - koszyczek, nie obserwuje się kwitnienia), rośliny strączkowe (życiowa aktywność roślin wiążących azot spowalnia bakterie brodawkowe i proces fotosyntezy). Przy niedostatecznej ilości siarki w glebie opóźnia się wzrost i rozwój łodyg (stają się one cienkie, twarde, kruche i zdrewniałe), zmniejsza się odporność roślin na choroby,

Interakcja siarki z innymi pierwiastkami